Afgelopen dinsdag zijn mijn stamcellen uit mijn bloed geoogst. 5.1 miljoen, ruim voldoende voor de transplantatie. Deel I van de stamcelbehandeling – onderzoeken, chemo, groeifactoren spuiten & stamcellen oogsten – is daarmee a wrap!
En dat lucht heel erg op. Het geeft ruimte en rust. Gezien het tweede, en meeste heftige, gedeelte van de stamcelbehandeling op z’n vroegst in februari begint hoef ik komende maand ook niet in quarantaine.
De afgelopen drie weken waren zowel voor mij als voor ons als gezien niet heel makkelijk. Sinterklaas is natuurlijk sowieso al een belachelijk drukke tijd. Papa in quarantaine en later in het ziekenhuis. Daarnaast gingen kids veel uit logeren zodat Jel bij mij in het ziekenhuis kon zijn. Jel die thuis het geheel moest runnen. En als ik dan al thuis was lag ik in bed of op de bank.
In het eerste deel van de stamcelbehandeling kreeg ik één infuus chemo van 3600mg cyclofosfamide, gericht op de vernietiging van een deel van mijn immuunsysteem. Het doel hiervan is om te zorgen dat het beenmerg extra stamcellen gaat aanmaken. Dit in combinatie met het spuiten van groeifactoren zorgt dat de stamcelproductie door het dak schiet en die kunnen dan geoogst worden.
En ik moet eerlijk zeggen, de eerste 24 uur na de chemo dacht ik ‘ja, daaaag ik ga echt mooi dat tweede deel van de behandeling met vier dagen chemo nooit doen’. Ik voelde mij zo ontzettend brak, maar werd gesommeerd om elke twee uur naar de wc te gaan en liters water te blijven drinken; kortom het was geen pretje.
Ik had mij natuurlijk voorbereid op dat ik mij heel erg klote zou gaan voelen. Maar ja, dat is iets dat je in je hoofd bedenkt. Gelukkig heeft je lichaam, of in ieder geval mijn lichaam, geen gevoelsherinnering die je zo maar even op kunt roepen. Dus dat voorbereiden, tsja….
Gelukkig waren de eerste 24 uur na de chemo het ergst en kon ik al wat positiever naar het tweede deel van de stamcelbehandeling kijken. Ook al gaat dit in februari nog heftiger worden want dan krijg ik vier dagen chemo en daarnaast nog vijf dagen konijneneiwit achter elkaar. Mijn neuroloog sprak hierover de mooie woorden ‘oja, konijneneiwit, ja daar ga je je echt slecht door voelen’. Alsof je jezelf door de chemo niet al helemaal een dood vogeltje voelt.
Maar dat is pas over een dikke maand. Eerst lekker genieten van de kerst en eens kijken hoe ik er uit zie zonder haar. En om dan met een hele positieve noot af te sluiten, voel ik ook al de eerste verbeteringen door de chemo. Ik kan mijn benen weer over elkaar leggen zonder ze met mijn handen op te tillen en met mijn wijsvinger & duim van mijn rechterhand heb ik gisteren voor het eerst de sleutel van onze voordeur kunnen omdraaien 🙂
Op een fijne Kerst & Gezond 2023!
Muziek geluisterd tijdens het schrijven van deze blog
Nick & Simon – Santa’s party
Darlene Love – All alone on Christmas
Michael Bublé – It’s beginning to look a lot like Christmas