Niet dat ik zelf bang ben voor corona, maar op 5 december moet ik naar het ziekenhuis in Hasselt een negatieve PCR-test kunnen sturen om daar op 7 december opgenomen te kunnen worden. Mocht ik dan corona hebben, wordt het hele feest helaas sowieso met een maand uitgesteld.

Want het feest gaat sowieso door! Ik besef mij nu pas dat ik nog niets over de crowdfunding heb geschreven. Deze was dankzij jullie enorm succesvol en binnen vijf dagen was het hele bedrag binnen. Zoveel lieve berichtjes, steun en donaties kwamen zo snel binnen, dat ik mijzelf overspoeld voelde door alle liefde. Ik kreeg bijna elke keer weer een brok in mijn keel.

Zelfs toen ik dacht ‘nou, nu heb ik alle emoties omtrent de crowdfunding wel verwerkt’, was oog-in-oog staan met een groep bootcampers die zich voor mij uit de naad hadden gewerkt, toch weer een moment dat ik moest slikken. Of het langsgaan bij onze oude kinderopvang in Utrecht die samen een enorm bedrag bij elkaar hadden gebracht. Of het strijkorkest dat mijn schoonzus voor de stichting organiseerde.

In de eerste weken na de crowdfunding wist ik ook niet goed waar ik het moest zoeken. Wat natuurlijk logisch is, want hoe kan je ‘het’ nou eigenlijk vinden. Pas na de Culemborg City Run – dat voor mij een prachtige reunie werd van oud-huisgenoten, bestuursgenoten, familie, vrienden, vrienden van vrienden en voor mij onbekende sportmaatjes van vrienden – kwam de rust bij mijzelf en daalde het behalen van de crowdfunding in.

En, daarna begon ook het gedag zeggen van mensen de afgelopen weken. En wat zeg je dan niet-wetende hoe ik de behandeling ga verdragen, hoe ik eruit ga komen en hoe lang ik in quarantaine zal zitten? Het werd voor mij ‘tot over een half jaar ofzo?’

Hetgeen bij mij vooral leidde tot een groot brok aan emoties. Ik ben nooit de beste geweest in afscheid nemen. En nou hoef je dit natuurlijk niet te bestempelen als afscheid nemen, want dan klinkt het wel heel definitief. Maar door alle onwetendheid, creërde het een behoorlijk unheimisch gevoel.

En zo heb ik gisterenavond na een behoorlijk aantal kussen en knuffels de kids in bed gelegd, Jel gedag gezegd en ben ik in isolatie gegaan. Als ik het zo typ komt het toch weer binnen.

Tegelijkertijd heb ik van Jel de opdracht gekregen om de fotoboeken van de eerste jaren van de kids te maken, dus teveel in emoties slobberen is er niet bij, door pezen wordt het!

En that’s the spirit

Muziek geluisterd tijdens het schrijven van deze blog

Ralph McTell – Streets of London

Mumford & Sons – The Cave

Mumford & Sons – Awake my soul