De laatste weken merkte ik dat de spanning met het oog op de behandeling behoorlijk aan het toenemen was. Vanaf woensdag 18 januari – drie weken vóór de opname – werd het toch een beetje aftellen. Afscheid nemen bij ICM, het voorlopig laatste uitje met z’n vieren en wederom het gedag zeggen van vrienden.

Net zoals bij de vorige opname voor Deel I moest ik twee dagen vooraf een negatieve corona test kunnen overleggen. Dus dacht ik, laat ik die onzekerheid wat indammen en alvast wat eerder beginnen met stokjes in m’n neus & keel te proppen, mijn favoriete hobby.

Wat bleek vorige week, de test uitslag was positief.

Desondanks maakte ik mij weinig zorgen. Ik had totaal geen klachten, sport nog steeds drie keer in de week en het was nog twee weken vóór de opname op 8 februari.

Echter hoorde ik vrijdag eind van de dag dat de hematoloog het risico niet wil nemen. Door de behandeling met hoge dosis chemo en rATG (konijneneiwit) wordt mijn immuunsysteem dermate platgelegd dat een rest spoor van corona kan zorgen dat de infectie alsnog opflakkert. En zonder immuunsysteem is dat het laatste dat je moet willen.

Deel II van de behandeling is daarom uitgesteld naar 8 maart.

Ontzettend klote.

Voor Jel en de kids, en voor de hele planning die volledig rond was. En vooral ook voor mij omdat ik er voor mijn gevoel mentaal klaar voor was. Je leeft er ontzettend naar toe, niet dat ik er zin in had, maar ik was klaar voor de aanslag op m’n lichaam. En dan voelt dit nieuws ineens als een klap van de zijkant.

Het is veel schakelen. Planning omgooien. Aftekenkalenders weghalen. De boosheid er laten zijn. Niet teveel hierin blijven hangen. Niet teveel energie er in stoppen. En tegelijkertijd weer de focus en energie op 8 maart zetten. Sporten een paar dagen later weer oppakken. Best een lastige klus. Zucht.

Dus zijn we lekker met z’n vieren naar een outdoor-winter-feestje gegaan bij Houtbaar in Haarlem

Muziek geluisterd tijdens het schrijven van deze blog

Piano gejengel van Yoek & Julia