Soms heb je van die momenten in je leven dat je weet dat alles klopt. Dat je een verbinding voelt met alles & iedereen om je heen, dat je wordt gedragen door het moment. In Dierenpark Amersfoort in een rolstoel stappen voelde voor mij dus absoluut niet zo.
Een paar jaar geleden werd ik door een arts van het UWV 100% afgekeurd. Ik begreep er niets van. Ik zag mijzelf als iemand die een waardevolle bijdrage wilde leveren aan de maatschappij. Ik werkte aantal jaar als ZZPer. Ik werkte aan prachtige opdrachten op het gebied van Social Design. En ik wilde dit nog jaren blijven doen.
En ook al kan je zeggen dat er na dat ene gesprek niets verandert, toch verandert alles.
Mijn eerste gedachtes kan ik hier beter niet delen, maar mijn tweede gedachte was ‘ik ga als ZZPer gewoon keihard knallen en mijn uitkering volledig terug verdienen’. En zo geschiedde.
Totdat onze dochter een jaar geleden werd geboren en ik merkte dat voor twee jonge kinderen zorgen toch echt wat anders is dan voor één kind. Wederom gebroken nachten. Een dochter die erg duidelijk liet merken dat ze het ergens niet mee eens was. En MS dat logischerwijs voor verdere achteruitgang zorgde.
Ik besloot volledig te stoppen met werken. Vanuit het idee dat mijn enige taak was om zo lang en zo goed mogelijk er te kunnen zijn voor de kids, en voor m’n vriendin. Een behoorlijk nobele uitspraak voor iemand die alles zelf wil kunnen.
Dus toen ik bij de dierentuin naast de ingang een rolstoel ging ophalen, zakte het lood mij in de schoenen. Gelukkig liep ik er eerst nog zelf achter, dan kon het nog zijn dat er de rolstoel voor iemand anders bedoeld was. Vooraf had ik bedacht dat ik tot halverwege de route zo zou blijven lopen. Het bleek eigenlijk net wat te ver voor mij. Bij de savanne loopt een hellingbaan naar boven. David zei tegen mij ‘kom, ga maar even zitten, dan duw ik je naar boven’.
Even later stapte ik er weer uit en liep ik met m’n dochter het reptielenverblijf in. Ook al kan ik er nog elk moment uit stappen, toch voel ik me afhankelijk als iemand mij midden op het pad ‘even’ laat staan. En zitten in een rolstoel, naast je zoon die gewoon staat. Hele vreemde gewaarwordingen.
Uiteindelijk ben ik weer lekker gaan zitten en heb ik mij de rest van de route voort laten duwen. Ik heb alles gezien, had aan het eind energie over en als bonus had ik leuke gesprekken met degene die mij duwden.
Jel zei ’s avonds toen we in bed lagen dat ze dit echt de leukste dag met ons gezin vond sinds tijden ‘gewoon omdat je er de hele tijd bij was’