Inmiddels ben ik goed aan m’n kale hoofd gewend. De kids kunnen er prima mee om gaan. Jel vind het gelukkig ook goed staan, én krijg nog steeds allerlei positieve opmerkingen over hoe goed ik er uit zie, wat uiteraard altijd fijn is. Mijn energie is meer dan dat die in de afgelopen jaren geweest is en ik kan mijn rechterbeen nog steeds beter heffen dan vóór de behandeling. Deze weken ben ik vooral veel aan het sporten om zo nog wat extra conditie en spiermassa op te bouwen.

Want op 8 februari wordt ik verwacht in Hasselt voor deel II van de stamcelbehandeling. De harde reset. Er is een hoop onbekend over hoe ik de gehele intraveneuze cocktail ga verduren, hoe ik er uit ga komen en hoe lang ik moet revalideren. Maar wat ik wel weet is dat hoe fitter ik er in ga, hoe fitter ik er uit ga komen.

Hoe deel II er uit gaat zien

8 februari:          Twee dagen onderzoeken, waarin ik nog meer binnenste buiten wordt gekeerd dan in december

10 februari:        Vier dagen chemo en vijf dagen konijneneiwit om mijn immuunsysteem helemaal tot nul te reduceren

15 februari:        De stamceltransplantatie, wat overigens maar tien minuten duurt

16 februari:        En dan ga ik 16 dagen in isolatie

3 maart:              Hopelijk ontslag als mijn bloedwaarden goed zijn en dan nog twee weken in quarantaine in Heemstede. 

16 dagen isolatie, dat klinkt heftig

Volgens de assistente van de hematoloog ga ik mij ook wel ‘effekes niet zo goed voelen’, wat voor mij code taal is voor ‘het wordt heftig’. Wat blijkt echter,… nu is het zwart-op-wit gezegd,…tijdens de isolatie mag ik gewoon bezoek ontvangen, say what?

Niet dat ik dat wil, want als ik extreem brak in m’n bed lig heb ik absoluut geen behoefte aan een praatwaterval van een zoete inval. Dus ik zal dan ook de verpleegkundigen sommeren om vooral niemand binnen te laten. Ik mag dan wel bezoek ontvangen, maar lig wel op een gesloten afdeling 😉

Het heeft iets te maken met het overdruk systeem van de isolatiekamers en de afdelingen op de rest van het ziekenhuis. De lucht wordt dermate snel ververst dat virussen vrijwel geen kans maken. Geen idee hoe dit werkt, maar ik geloof het meteen.

Maar zonder grappen is het wel heel fijn dat er zo nu en dan iemand op bezoek kan komen. Ik was uitgegaan van het scenario dat ik 16 dagen in mijn eentje op een kamer zou liggen waar eenmaal per dag iemand in een biohazard-suit naar binnen zou komen om alle mogelijke virussen & bacterien dood te sprayen. Dit blijkt toch echt alleen in de jaren ’90 film Outbreak te gebeuren.

Jel en ik hebben afgesproken dat ik vóór deel II niet meer vooraf in isolatie ga, te meer omdat ik de Jel & de kids al anderhalve maand moet missen. Wel ga ik vanaf 30 januari in thuisquarantaine. 

En waar ik in december nog zei dat ik tig kleuren bagger scheet voor deel II, was dat in de eerste week van januari nog slechts tien kleuren. En nu ik dit schrijf denk ik met een lach en een grote traan ‘kom maar op’!

Thanks voor al jullie ontzettend lieve mailtjes en berichtjes!

Muziek geluisterd tijdens het schrijven van deze blog

The Offspring – The kids aren’t  alright           [De titel niet te letterlijk nemen]

ABBA – Happy new year                                    

DJ Matrix – Sarà perché ti amo